Over Ramona

Hoi, ik ben Ramona en ik ben de vrouw van…

Als vrouw van een topsporter stond ik jarenlang in zijn schaduw. Alles draaide om hem. Zijn prestaties. Zijn doelen. Zijn ritme. De buitenwereld zag mij nauwelijks en eerlijk gezegd zag ik mezelf op een gegeven moment ook niet meer.

Ik was zo gewend om naast iemand anders te staan en te zorgen voor alles wat er nodig was voor mijn gezin, dat ik niet meer wist wie ik zélf was.

Gelukkig waren er paarden.

In de nabijheid van een paard moet je weten wie je bent, wat je voelt en waar je voor staat. Een paard van 600 kilo loopt namelijk zó over je heen als jij er niet echt bent. In het begin, tijdens mijn eigen sessies tussen de paarden, bleven ze op afstand. Terwijl ik juist zó’n verlangen had om gezien te worden.

Ik snapte het niet, waarom zagen ze mij niet?

Tot die ene sessie. Ik mocht mijzelf letterlijk een plek in de ruimte geven. Ik koos onbewust een plek naast een struik, volledig in de schaduw. Toen ik van een afstand naar die opstelling keek, zag ik het ineens: ik had mezelf bijna onzichtbaar gemaakt.

En toch… tussen de takken door stonden daar de paarden, stil, naar míj te kijken. Maar echt goed zien konden ze me niet.

Op dat moment viel het kwartje. Als ik écht gezien wilde worden om wie ik ben, mocht ik stoppen mezelf weg te zetten in de schaduw.

Daar, in dat kleine moment, begon ik opnieuw. En wist ik: dit ben ik. Hier sta ik.

Dus nu even opnieuw:

Ik ben Ramona Terpstra.

En de reden waarom ik doe wat ik doe, begint al veel eerder.

Als kind belandde ik op de intensive care. Een bacterie maakte me doodziek, en wekenlang was het onzeker of ik het zou redden. Ik herstelde, fysiek. Maar de emotionele impact op mij, mijn ouders, mijn broertje bleef jarenlang onder de oppervlakte.

Mijn moeder, die al eerder een kindje verloor, heeft deze trauma’s nooit écht kunnen verwerken. In de laatste weken van haar leven spraken we intens over alles wat geweest was. Ze zei: 

“Had ik toen maar begeleiding gehad zoals jij die nu biedt.”

Die woorden raakten me diep.

Want dit is waarom ik doe wat ik doe.

Omdat ik weet hoe het is om te verdwalen in een situatie die groter is dan jij. Om niet gezien te worden in je eigen pijn.

Om te verlangen naar iemand die zonder oordeel naast je staat en gewoon vraagt: “En jij dan?”

Na het overlijden van mijn moeder heb ik opnieuw ervaren hoe rouw je hele wezen raakt. Het verweeft zich met je dagen, je adem, je hart. Rouw gaat niet over, je draagt het met je mee. Soms voelbaar aan de oppervlakte, soms diep verstopt vanbinnen.

Wat ik nu doe, is ontstaan uit die ervaring. Samen met mijn paarden, Ollie en Bob, bied ik een veilige, oordeelloze ruimte waarin je mag stilstaan, voelen en stap voor stap ontdekken hoe jij verder kunt. Niet ondanks je verlies, maar mét alles wat er is.

Ik gun het jou om te genieten van het leven, met rouw en verlies hierin geïntegreerd. Want ook dit is wat jou jou maakt.

Dit werk is voor mij geen beroep, maar mijn levensmissie. Met zachtheid, wijsheid en de kracht van mijn paarden begeleid ik jou, zodat je niet alleen overeind blijft in het leven, maar ook weer écht mag voelen wie jij bent.